Geïnspireerd door het verhaal van Ruth Valerio op The Justice Conference ga ik aan de slag. Zij brengt haar straat letterlijk tot bloei door bloemen te planten. Hoog tijd om dat toe te passen in mijn eigen straat, want de nood is hoog. Of beter gezegd: het onkruid staat hoog! Vol enthousiasme schep ik het onkruid uit de bak en vul ik hem met nieuwe aarde. De buurman van een paar huizen verderop moedigt me aan terwijl ik met mijn handen in de modder zit.

Bloemenbak Dorina Nauta

Wilde bloemen

De grond is klaar en ik zaai de wilde bloemen, terwijl ik me al helemaal verheug hoe ze gaan opkomen. Ik zie het helemaal voor me. Een bak met vrolijke bloemen waar mijn buurtgenoten en ik van genieten over een paar weken. Ik plant er een stokje in met de tekst ‘wilde bloemen’ en maak er een foto van. Over een paar weken maak ik er nog een om het verschil te laten zien.

Het doet me denken aan Jeremia 29 waar God het volk oproept om zich te settelen in Babel. Om daar huizen te bouwen én tuinen aan te leggen. ‘Bid tot de Heer voor de stad waarheen ik jullie weggevoerd heb en zet je in voor haar bloei, want de bloei van de stad is ook jullie bloei’. Dat is ook mijn gebed en verlangen voor mijn eigen stad en wijk. Zo zijn we met een groepje christenen in onze wijk gaan bidden. Wat is de nood hier en hoe wil God ons daarin gebruiken? Dat is een mooi proces wat van mij vraagt om mijn ogen open te houden voor wat ik zie om me heen. En ja, die bakken in mijn eigen straat zie ik élke dag.

Teleurstelling

De volgende dag stap ik de deur uit en meer bewust dan op andere dagen werp ik een blik richting de bloembak. Ik schrik en ben teleurgesteld. Middenin de bloembak staat een enorme voetafdruk en het lijkt erop dat een hond is gaan graven in ‘mijn’ bak. De bloemen hebben nog niet eens de kans gekregen om op te komen. Ik moet even schakelen, omdat het zo haaks staat op mijn verlangen om hiermee de buurt goed te doen.

Zaaien in de gebrokenheid

En dan realiseer ik me dat het de spanning is waarin we leven. Aan de ene kant zaaien we om dingen tot bloei te brengen en tegelijkertijd krijgt het nauwelijks de kans om tot bloei te komen. Het is de spanning tussen de ideale wereld zoals God haar heeft bedoeld en de gebrokenheid waar we (nog) mee te maken hebben. Ik blijf ze water geven en hopen op het opkomen van de bloemen. En nu, een paar weken later komen de eerste bloemen op! En in dezelfde bak liggen ook twee hondendrollen…